Mensen die in engelen ‘geloofden’ of verhalen over engelen vond ik maar stom en vaag. Sterker nog, het irriteerde mij nogal.

Op een dag las ik een boek over engelen, Engelen en de Ziel van Annelies Hoornik. Geen idee wat mij ertoe bracht om dat boek te lezen! Vanaf de eerste tot de laatste pagina werd ik gegrepen door het boek. Het was een start van een hele nieuwe fase in mijn spirituele ontwikkeling. Een start van een pittig opleidingstraject van de engelen zelf.

Beschermengelen

De eerste engel die ik voelde was Lieve Engel, mijn beschermengel.  Ik ervaar geen mannelijk of vrouwelijk bij engelen. Wel voel ik bij de ene engel meer vrouwelijke energie en bij de andere meer mannelijke energie. Lieve Engel heeft vooral vrouwelijke energie. Als ik haar (bedoel hier niet dat ik haar als vrouw ervaar) moet omschrijven voel ik zachte jonge energie, wit en heel veel licht. Ze heeft geen vorm maar meer als een wolk, straalt heel veel licht uit en bevindt zich altijd aan mijn linkerkant. Ze heeft humor en houd van grapjes, maar ook liefdevol en zacht. Ze troost als het nodig is, maakt grapjes als ik knorrig ben. Zij was mijn eerste ‘engel’ ervaring en maakte zich heel geleidelijk aan mij bekend. Als ik aan Lieve Engel denk moet ik altijd glimlachen.

Al direct wist ik dat er 3 engelen bij mij zijn. Maar de eerste periode voelde ik alleen Lieve Engel. Op een later moment openbaarde Ezechiël zich. In eerste instantie was ik beetje bang voor Ezechiël. Hij voelde streng, serieus en heel krachtig aan. Had de verschijning van een mens in een soort uniform, een groen uniform. Ik ervaar zijn energie als overwegend mannelijk.

Het heeft een poos geduurd voordat ik mij durfde open te stellen voor zijn energie.

Ik had het idee bij deze engel dat hij wilde dat ik dingen moest gaan doen. Heel anders dan Lieve Engel, die een koesterende liefdevolle energie uitstraalde. En het gevoel klopte, Ezechiël is van de daadkracht, doorzetten, moed en aanpakken. Op een dag ontdekte ik dat hij al mijn hele leven degene is die mij door middel van muziek power geeft. ‘Oh, ben jij degene die dat altijd deed’ mompelde ik toen ik dat ontdekte tijdens een wandeling. Als Ezechiël dat nu doet moet ik altijd glimlachen. Ezechiël geeft mij kracht op momenten dat ik dat nodig heb. Hij is de engel van ‘zachte heelmeesters maken stinkende wonden’

Beiden engelen zijn alles wat de andere engel niet is, behalve liefdevol want dat zijn ze allebei maar op een volkomen andere manier. Ezechiël is altijd voor mij, rechtsboven behalve als ik wandel en mij onbehaaglijk voel. Dan loopt ze rechts naast mij. De energie van Ezechiël voel iets zwaarder aan dan de lichte energie van Lieve Engel. Hij voelt altijd wel iets minder dichtbij dan Lieve Engel.

Ik heb online alles uitgespit wat de naam mij te zeggen had. Behalve dat er in de bijbel een profeet was met die naam ben ik niets tegengekomen.

Aan het begin schreef ik al dat er 3 engelen zijn. De 3^e heb ik nog niet ‘gezien’, is nog niet aan mij bekend gemaakt.

Papa, Mama en Opa

Niet alleen heb ik contact met mijn beschermengelen, maar ook met een grote groep lichtwezens. Die bestaan uit engelen en overledenen, Mama, Papa en Opa.

Toen mijn Opa overleed was ik vooral erg verdrietig voor mijn moeder. Tenslotte wist ik hoeveel pijn het deed om je vader te moeten begraven. Zelf had ik geen band met Opa, ik was gewoon 1 van zijn 30 kleinkinderen en kwam er alleen op nieuwjaarsdag. Toen hij boven aarde stond was hij steeds bij mij en zei alleen maar: ‘Zorg voor je moeder’. Dat bleef hij maar herhalen. Onhoorbaar snauwde ik hem ‘Jahaa en ga weg!’ toe, ik vond het irritant omdat ik geen flauw idee had waar hij het over had. Bovendien bleef hij het maar herhalen. In die tijd had ik nog niet zo’n sterke band met Mama en was zij nog een heel zelfstandige actieve vrouw. Op dat moment kon ik niets met die opmerking maar velen jaren later begreep ik wat Opa bedoelde.

Toen Mama net overleden was en ik een wandeling maakte was hij daar ook ineens weer. ‘Ik ben trots op jou, meisje’ Ik was heel verbaasd. ‘Oh maar ik vind u eigenlijk helemaal niet zo leuk’ antwoordde ik. Opa glimlachte liefdevol en zei: ‘ik was op aarde ook niet zo leuk, dus dat begrijp ik wel meisje’.

In gedachten verzonken wandelde ik verder. ‘Ik heb trots op je’ ging hij verder, ‘Je doet het hartstikke goed’. De Opa die ik had gekend had zoiets nooit tegen mij gezegd. Hij straalde nu liefde en wijsheid uit, al het aardse was van hem afgevallen.

‘Waar is Papa?’ vroeg ik aan het universum. Ik voelde dat Mama en Opa bij mij waren, maar ik voelde mijn vader niet. Mama legde mij uit dat mijn energietrilling te laag was om Papa te kunnen voelen.

Dat ik Mama had gesproken gaf mij een heel blij gevoel, want ik miste haar intens. Het verzachtte de brandende pijn die ik van binnen voelde sinds Mama niet meer op aarde was. Maar het kon niet de grote leegte opvullen die zij achter had gelaten.

Spooky

Mama verscheen vrijwel altijd als ik aan het wandelen was. Haar opdracht voor mij was dat ik zo veel mogelijk moest wandelen, als ik dat niet deed zou ik depressief worden. Ik voelde dat zij gelijk had en dus wandelde ik zo vaak als kon. Het troostte mij en had die momenten met de ‘andere wereld’ nodig. Tijdens die wandelingen huilde ik vaak, soms leek ik te stikken in het verdriet en de pijn die ik voelde. Alsof mijn borstkas verschroeide door de vlammen van mijn enorme verdriet.

De engelen waren er dan voor mij ‘door ademen’ zeiden ze dan. ‘Adem er doorheen, helemaal naar beneden’ hielpen ze mij liefdevol. ‘Houd het niet vast, voel het en adem het naar beneden’. Braaf volgde ik de liefdevolle aanwijzingen op en kalmeerde dan. ‘Mama, ik mis je zo!’ Kermde ik vanbinnen. ‘Ik mis je zo vreselijk..’ ‘Ik ben altijd bij je meisje, alleen anders dan toen ik nog op aarde leefde’ Troostte zij mij dan liefdevol. ‘Ja, maar ik wil koffie bij je drinken, samen ons feestje bouwen (samen een ijsje eten). ‘Het is zinloos om zulke dingen te denken. Ik ben nu ook bij je, maar niet meer op een aardse manier’ Mama klonk streng en ik vond haar nogal hard.

Rot op!

De bewoners van de ‘andere kant’ zijn duidelijk en eerlijk, maar áltijd liefdevol. Ze zullen er nooit in meegaan als je jezelf wil wentelen in zelfmedelijden. Ik heb vaak gehad dat ik boodschappen kreeg die ik helemaal niet wilde horen, die ik helemaal niet leuk vond. Boodschappen waar ik zelfs beetje boos van werd of die ik niet wilde doen.

Je hebt altijd zelf de keuze wat je doet met de berichten uit de ‘andere wereld’, zij respecteren liefdevol jouw keus. Sommige boodschappen begreep ik pas velen jaren later, zoals die van mijn Opa. Dit heb ik ook eens gehad met een bericht van Papa.

Toen Papa overleed was ik nog heel jong en had niet een heel goede band met hem. Eigenlijk hadden we nog wel het een en ander uit te praten, maar daar is nooit van gekomen. Ik had nog heel veel boosheid naar Papa, maar met een dode ruzie maken is lastig.

De eerste keer dat Papa contact zocht was ik overrompeld en schrok ervan. Contact met overledenen had ik nooit gehad en de verhalen erover interesseerde mij niet. Ik vond dat soort verhalen beetje eng en ‘spooky’. En toch was Papa daar ineens en ik reageerde nogal boos. Het enige wat ik zei was: ‘Rot op, rot op en ga weg!’

Ik wilde niks weten van contacten met overledenen, vond het eng en raar.

‘Hij heeft het gedaan’

Papa gíng weg en het zou lang duren voordat hij een 2^e poging zou doen.

Intussen had ik het voorval kunnen overdenken en had spijt dat ik zo lelijk had gedaan.

Bij de 2^e keer stuurde ik Papa niet weg hoewel ik nog wel stroef en wantrouwend was.

Op een dag zocht hij weer contact. Hij had een duidelijke boodschap ‘Zeg tegen je broer dat ik van hem hou’ Behalve dat het onmogelijk was dat ik de boodschap zou doorgeven, vond ik het ook een vreemde boodschap. Mijn familie had in die periode gedreigd om de familie van mijn kind in te lichten als ik niet ophield met Reiki en dat spirituele gedoe. En nu zei Papa dat ik deze boodschap aan mijn broer moest overbrengen. ‘Nee, dat ga ik niet doen! Ze sluiten mij op in een gesticht als ik dat doe’ Zag het al voor mij en grinnikte bij de gedachte, nee onmogelijk.

Tot op de dag van vandaag heb ik het nooit verteld aan mijn broer. Waarom Papa deze boodschap voor hem had werd mij jaren later duidelijk.

Tijdens een van onze familie dagen hadden we een gesprek over onze vader en hoe eenieder van ons een andere beleving heeft gehad van hem. Toen vertelde mijn broer dat Papa hem altijd wegduwde als hij als kind aandacht wilde en dat dit hem gevormd heeft. Ik zat stil te luisteren en herinnerde het mij inderdaad. En ineens wist ik ook waarom Papa mij de boodschap voor hem had gegeven.

Nog steeds hield ik mijn kiezen stijf op elkaar. Mijn hart brak en ik had zó graag de boodschap van Papa aan hem verteld. Toch wist ik ook dat Papa begreep waarom ik het niet kon en niet durfde te zeggen tegen mijn broer.

Het zou jaren duren voordat Papa weer verscheen.

Alles wat spiritueel was duwde ik in de jaren die volgden ver weg. Het enige wat niet wegging was dat mensen die net overleden waren mij opzochten. Een opvallend bezoek van een overledene was het bezoek van Cora. Een vrouw uit ons dorp die vlak bij mij woonde. Zij werd op een middag door haar vader doodgeschoten in haar huis.

Een golf van ontzetting ging door het dorp, want Cora was een opvallende verschijning. Ze kenden heel erg veel mensen en ik was paar maandjes ervoor nog op haar verjaardagsfeest geweest.

In eerste instantie wist men niet wie haar vermoord had, haar man hield zich bezig met wazige zaken dus het kon van alles zijn.

Cora kwam bij mij en zei: ‘Híj heeft het gedaan, mijn vader’ Die zin herhaalde zij de hele tijd. Ze klonk gehaast en angstig, alsof ze nog steeds dacht dat hij haar achtervolgde. Ik twijfelde geen moment aan haar woorden, ondanks dat het wel bizar zou zijn als haar eigen vader haar had vermoord. Ik kende haar vader, kreeg altijd een heel naar gevoel bij hem. Paar weken terug had ik nog even gepraat met hem in de kroeg, maar eigenlijk was ik beetje bang van hem dus bleef het liefst ver uit zijn buurt. Omdat ik langs hem moest om naar toilet te gaan kon ik hem die keer niet ontwijken.

In de uren net na haar overlijden bleef Cora alleen maar zeggen; ‘Hij heeft het gedaan’

Later die avond hoorden wij dat haar vader tijdens zijn vlucht was gearresteerd. Ik denk dat Cora toen gerust was want ze daarna niet meer geweest.

De andere wereld

Mijn contact met de andere wereld ervaar ik niet met mijn zintuigen, zie geen dingen, hoor geen stemmen. Het speelt zich af op een ander niveau, daar ervaar, zie, voel en hoor ik wel.

Soms twijfel ik wel eens of ik iets hoor of dat mijn gedachten het ‘verzinnen’ maar dan is het ook een gedachte. Als er vanuit de andere wereld iets wordt gezegd dan twijfel ik nooit. Je moet weten dat ik niet snel iets geloof, twijfel bij momenten aan het hele fenomeen dat ik contact heb met de andere wereld.

Mijn contact met hen is niet magisch, niet omgeven met rituelen, zeg geen mantra’s op, ik roep niemand aan maar is heel aards en ontdaan van alles wat naar ‘zweverig’ neigt. Ik ben ervan overtuigt dat de andere wereld ook niets van dat soort dingen nodig heeft. Zij benaderen je zoals jij bent en als men rituelen nodig heeft of andere dingen om af te stemmen dan passen zij zich aan.

Mama, waar is papa?

Wat ik moest leren is dat engelen heel erg letterlijk zijn. Als je een vraag stelt nemen zij heel letterlijk wat je zegt. Vragen als 'Wil je mij helpen' daar kunnen ze niks mee, want het is niet concreet. Ik vroeg bijvoorbeeld aan mijn beschermengelen ' Willen jullie vandaag dicht bij mij blijven?' Voor mijn beschermengelen beetje belachelijke vraag, ze zijn altijd dicht bij mij! Dus leerde ik de vraag concreter te formuleren 'Willen jullie mij helpen vandaag om jullie aanwezigheid te voelen?' Omdat ik niet erg vaardig ben in concrete vragen stellen, moet ik dit echt leren.

De engelen doen nooit iets tegen de vrije wil in van een ziel. En als je een vraag stel die niet compleet is of op meer manieren uitgelegd kan worden doen zij niets om te voorkomen dat zij iets doen wat niet wezenlijk jouw wil is. Ook zullen zij geen hulp bieden aan vragen tegen je zielsmissie in. Als je dus een vraag stelt en je lijkt niet geholpen te worden vraag je dan af of je concreet bent geweest of dat je vraag jou in wezen wel dient. 

Eigenlijk werkt dit ook in de communicatie tussen mensen. Je kunt aan je partner bijvoorbeeld vragen 'Ik wil dat je mij steunt' Je partner gaat dit dan inwilligen op een manier die hij/zij denkt dat je nodig hebt. Dit kan de manier zijn die jij totaal niet als steun ervaart. Als je vraagt 'Ik heb het nodig dat als ik verdrietig ben je mij even in je armen neemt' dan weet de ander precies wat je nodig hebt op het moment dat je steun nodig hebt. Als je de vraag stelt 'Ik wil dat je mij steunt' en de ander vult dit in met datgene wat hij/zij denkt dat je nodig hebt komt het niet zelden voor dat we de ander kwalijk nemen omdat je geen steun voelt.

Als je vraag aan een persoon niet ingewilligd wordt bedenk dan of de vraag wel concreet genoeg is geweest. En bij een vraag heb je kans op 2 uitkomsten, de ander wil het wel of de ander wil het niet. Als je iets vraagt en boos wordt bij uitslag 'nee' dan was het blijkbaar geen vraag maar een opdracht of bevel. Denk daar eens over na als je de volgende keer tegen een 'nee' aanloopt. 

Dat was ik eigenlijk allemaal beetje vergeten.....

Ik heb jarenlang alles wat met spiritualiteit te maken had weggestopt. Het was zo afwijkend en wilde graag ‘gewoon’ zijn. Helemaal weg lukte niet en pas overledenen bleven mij een enkele keer bezoeken. Toen kreeg ik een burn-out en nam een coach in de arm. Na een aantal sessies had ik een sessie met zijn vrouw en zij herinnerde mij aan mijn spiritualiteit. Zij wist niets van mijn spirituele verleden, maar voor mij was het een reminder. ‘Oh, ja’ dacht ik ‘Dat was ik eigenlijk allemaal beetje vergeten’ Het drong als een schok tot mij door. Het bracht een ontwikkeling in gang die lang in de ijskast had gelegen. Het was heel fijn om dit deel van mij weer toe te laten. Het was een start van een intensief ontwikkelingstraject. En introduceerden de engelen zich door middel van het boek wat ik las.

Na die keer dat mama bij mij kwam, was zij er regelmatig. Zij zei dat ik moest lopen, het liefst elke dag omdat ik anders depressief zou worden. Dit bleef zij met grote regelmaat herhalen. Ik liep 's morgens vroeg en als ik dan naar de donkere hemel keek voelde ik dat ze er waren, Mama en de engelen. Soms was Opa er ook en heel soms op grote afstand was Papa er. Papa sprak niet met mij zoals Mama en Opa. 'Mama waar is Papa? Waarom is zij zo ver weg?' vroeg ik. ‘Papa zit op een hoger trillingsniveau, hij is er wel maar jouw trillingsniveau is te laag om hem te kunnen voelen of te communiceren met hem.’ Ik liet de woorden tot mij doordringen, vond sommige dingen moeilijk te begrijpen.

De Essentie

Vanmorgen tijdens het lopen had ik een gesprekje met Mama."Mama, ik mis u zo verschrikkelijk"
-Ja, ik heb het gezien-
Even stilte
"ja en?"
-Niet nodig want ik ben altijd bij je-
"ja, maar niet fysiek"
-Klopt, en dat zal ik ook nooit meer zijn, dat moet je accepteren. -
"Ja maar ik mis je zo!"
-Je weet wat je moet doen als je verdrietig bent. Adem door je verdriet heen, voel het in alle cellen van je lichaam en blijf intussen goed door ademen. Je weet heel goed wat je moet doen als je verdrietig bent. -
"ja, maar.."
-Je bent zinloos bezig want ik kom niet en nooit meer fysiek terug-
"Gaat u ook nog iets aardigs zeggen vandaag?"
"ik wil dit gesprek onthouden"
-Ik zorg ervoor dat je het gesprek onthoud.-
"ja, maar letterlijk bedoel ik"
-wij zorgen dat je nog precies weet wat er gezegd is, je engelen en ik.-

In de maanden na haar overlijden heb heel erg veel gesprekken gehad zoals hierboven. Altijd liefdevol maar ook soms pijnlijk eerlijk en nuchter. Als ik soms overliep van zelfmedelijden en dacht dat de andere wereld mee ging treuren kwam ik bedrogen uit. Er waren dagen dat ik baalde van die nuchtere verstandige woorden, maar anderzijds hielp deze nuchtere eerlijkheid mij wel degelijk.  De andere wereld communiceert met je zoals jij bent.

Stikken in verdriet zonder dood te gaan

De eerste maanden na Mama's overlijden waren intens zwaar. Het hielp mij enorm als ik mijn rondje ging lopen, dan was ik eventjes bij Mama want ik miste haar zo ontzettend. En ja ik had er vrede mee dat zij over was gegaan naar de andere wereld. Haar overlijden was voor mij het meest spirituele moment wat ik ooit beleefd heb. Tegelijkertijd was haar overlijden alsof je wortels af worden gezaagd, rauwe brandende pijn, stikken in verdriet zonder dood te gaan. Even lijkt je leven ook op te houden, alleen je leeft nog. En tegelijkertijd was het een liefdevol dierbaar moment. Haar kinderen in een liefdevolle kring om haar heen. Haar kinderen, allemaal heel verschillend vormden een in liefde verbonden ring tijdens haar overgang. Mijn vader keek vanaf de foto aan zijn hoofdeinde toe en leek een helder licht uit te stralen. Er waren engelen rondom mijn moeder om haar te begeleiden naar het licht. Boven haar was een bundel van licht, een verbinding die open was gegaan. Nog voor zij haar laatste adem uitblies voelde ik dat haar ziel de reis naar het licht begon. Opgetild door haar engelen verliet zij haar lichaam.

Dit is het meest bijzondere wat ik ooit had meegemaakt. De grootsheid van de liefde maakt diepe indruk op mij. Deze liefde is de essentie van ons leven op aarde. Als je sterft blijft je pure ziel over, ontdaan van alles wat aards is. Ontdaan van je ego, angst, geld, status, trots en alles wat geen pure liefde is.

De engelen lieten mij duidelijk ervaren dat het enige wat ertoe doet en wat je meeneemt liefde is. Ik realiseerde mij dat we meestal heel er druk zijn op aarde met alles wat niet de essentie is van dit leven. Diep in binnen veranderde deze ervaring mij en hoe ik naar het leven keek.

 Loslaten...

Na Mama's overlijden liep ik zoveel mogelijk omdat Mama geen gelegenheid voorbij liet gaan om te zeggen dat ik moest lopen. Zij hamerde er steeds op dat ik daarmee kon voorkomen dat ik in een depressie zou raken. En ik geloofde dat zeker want de pijn en gemis waren intens pijnlijk. De diepte van het verdriet en de pijn overviel mij, dat had ik niet verwacht. Mama en de engelen hebben mij ondersteunt, iedere keer weer als ik ten onder dreigde te gaan in mijn pijn en verdriet.

Het liep tegen de jaarwisseling en ik zag daar ontzetten tegenop. Het voelde alsof ik Mama achterliet in 2014 en zij nog verder van mij vandaan ging. In die periode bereidde Mama mij voor dat zij verder moest, ik haar los moest gaan laten. Zij zou verder naar het licht gaan en niet meer op deze manier dicht bij mij zijn. Haar trilling zou daardoor verhogen en natuurlijk zou zij nog steeds bij mij zijn maar op een andere manier. Diep van binnen wist ik wel dat ik Mama 'vasthield' en dat ik haar los moest gaan laten omdat ik nu haar proces tegenhield. Maar het idee maakte mij zo bang, dan bleef ik echt alleen achter.. 

Het was een paar dagen na de jaarwisseling toen ik 's ochtends ging lopen. Vandaag waren ze er alle drie! Mama, Opa én Papa! Eindelijk was Papa er ook bij. De tranen stonden in mijn ogen van ontroering. En Mama zei: Ik had toch gezegd dat je ons in 2015 veel dichterbij zou voelen door de veranderende energie? Dat klopte want Mama had afgelopen maandag gezegd dat zij in 2015 dichterbij zou voelen. Papa zei niet heel veel, antwoordde alleen op mijn vraag of hij inderdaad bij Sandia was. Hij bevestigde dat. Hij was heel voelbaar aanwezig, voelde mij omringt met hem. Intens dankbaar en gelukkig voelde ik mij. Mama kon niet laten om nogmaals te zeggen: Zie je wel, daarom moet je blijven lopen!

Ik voelde inderdaad dat de energie anders was, maar wat er precies anders was kon ik niet omschrijven. Het gaf een gerustgesteld gevoel te weten en voelen dat Mama er nog steeds was. Steeds als ik tijdens het lopen mij zo verdrietig voelde dan werd ik geholpen. Kreeg de aanwijzingen om door het verdriet heen te ademen zodat het zou blijven stromen. In eerste instantie vond ik dat eng omdat ik dacht te bezwijken als ik het niet tegenhield. En nu moest ik er helemaal ingaan en er doorheen ademen. Ondanks mijn angst deed ik het wel en inderdaad ik bezweek niet maar voelde dat het kalmerend werkte. Diepe dankbaarheid vulde steeds mijn hart als ik dit voelde.

Ziel en engelen

Vandaag alleen uptempo muziek, ik moest er flink tegenaan. Terwijl ik liep dacht ik aan het stukje wat ik had gelezen, dat pijn in je lichaam je iets te vertellen heeft. Ik dacht, niet alle pijn want de pijn in mijn linkerbeen komt gewoon dat ik het afgelopen weekend er te veel op heb gezeten. Om te testen vroeg ik aan de pijn in mijn been, wat wil je mij vertellen?

Praten met je pijn

Direct kreeg ik antwoord! ‘Je moet niet op je been zitten, nooit meer. Beloof je dat?’ ‘Ik zit al minder op m’n been, niet meer op mijn werk.’ Sputterde ik. 'Beloof je dat je er nooit meer op gaat zitten?' ‘Ik zal het proberen.' ‘Nee, niet proberen, er gewoon niet meer op gaan zitten' ‘Oké ik zal er niet meer op gaan zitten..’ Zei ik met tegenzin.

Ineens voelde ik dat Mama er weer was. Kon haar alleen voelen, haar trilling is zo hoog dat ik haar alleen kon voelen. Ik bedankte haar dat zij er was, ik heb je zo gemist Mama! Tranen rolden over mijn wangen. Waarom moet ik jullie allebei al zo vroeg missen? 'Dat is nou een domme vraag, want er zijn dus wel domme vragen’ zei zij ineens. ' Voel het verdriet, adem maar door. En vraag je geen nutteloze dingen af' Dank je wel Mama, mijn hele wezen vulde zich met liefde. Ik ben inmiddels wel gewent aan de soms ontnuchterende antwoorden van de zielen die met mij communiceren.

Rituelen

Communiceren met de andere wereld is heel bijzonder, maar tegelijk ook heel 'aards'. Vaak denken we te ingewikkeld, of dat er aan bepaalde voorwaarden voldaan moet worden. Of dat we bepaalde rituelen moeten uitvoeren, op een bepaalde manier engelen moeten aanroepen. Dat is niet zo, rituelen of aanroepgebeden hebben engelen niet nodig. Sommige mensen hebben het nodig, en engelen passen zich liefdevol aan. Er is helemaal niks mis met rituelen of andere gewoonten, maar onthoud dat het geen vereiste is om te communiceren met engelen.

Zoals ik eerder al schreef, ik geloofde er eigenlijk niet in, totdat ik aangesproken werd. Ik zocht geen contact maar werd vanuit de andere wereld bezocht. Geschrokken wees ik het in eerste instantie af, stuurde ze weg. Er over praten met anderen deed ik al helemaal niet, bang dat ze mij zouden opsluiten in een gesticht.

De zielen en engelen gaven, ondanks mijn tegenstribbelen, niet op. Totdat ik mijn verzet opgaf en ging luisteren wat zij mij wilden vertellen. Nog steeds heb ik er geen verklaring voor waarom ze mij 'moesten hebben'. Er zijn talloze mensen die dolgraag met de andere wereld willen communiceren, dus waarom uitgerekend met mij? Ergens weet ik het antwoordt wel, ze willen hun boodschap doorgeven via mij. Ze willen dat het zo zuiver mogelijk en op een 'aardse' manier vertolkt wordt, zonder de ruis van een ego of spirituele mist.

Je bent Liefde

Toen mijn coach de eerste keer een oefening deed met een vraag stellen aan je lichaam, werd ik giechelig. Ik deed uiteraard de oefening wel maar vond het een lachwekkend tafereel. Lachwekkend totdat ik een antwoord kreeg… Dit was heel bizar! Ook deze antwoorden waren niet de antwoorden die ik wilde horen. Ook deze antwoorden confronteerden mij met onderwerpen waar ik geen zin had om over te praten. Maar als je vraagt krijg je een antwoordt, een eerlijk antwoord. Ik zal het altijd een beetje een rare oefening blijven vinden, maar je krijgt echt antwoord!

Alles wat je negeert en wegstopt is niet weg, en je lichaam zal je er mee confronteren door middel van pijn en/of een andere manier waar je niet omheen kunt. Eerst zachtjes en naarmate de tijd verstrijkt zal het steeds luider worden. Het is aan jou of je wil weten wat het je wil zeggen of dat je een pijnstiller neemt en als het ware tegen je lichaam zegt; 'Hou je kop' Het is ook weer niet zo dat als je wel het antwoord wil weten alles bij toverslag is verdwenen. Nee dat is wel erg makkelijk, als je het antwoord krijgt en er vervolgens niets mee doet zal er niks veranderen. En onthoud dat je lichaam nooit, echt nooit liegt!

Het eerste stukje dat ik liep bedacht ik mij dat ik weinig te vertellen/vragen had. Op de heenweg concentreer ik mij meestal op het lopen. Als ik contact heb is dat altijd alleen tijdens de terugweg. Toen bedacht ik mij wel ineens iets. Willen jullie mij helpen om liefde uit te stralen, ik straal niet genoeg liefde uit. 'Liefje, je bent liefde' wie het zei weet ik niet, het was een engel. ‘Maar ik ben zo vol oordelen en hard soms’ zei ik. 'je bènt liefde' klonk hebt weer. Er golfde een emotie door mij heen en er sprongen tranen in mijn ogen. 'Niet genoeg, niet genoeg.... Schrap dat uit je woordenboek. Die woorden bestaan hierboven niet. Je bent hard en oordelend naar jezelf toe'.

Op 1 of andere manier vond ik dit gesprek moeilijk en zwaar. Mama wat bedoelen ze? Vroeg ik. En waarom voel ik pijn op mijn borst bij m’n hart? 'Die pijn is wat je elke dag jezelf aandoet (en aandeed). Je bent liefde'. Willen jullie mij helpen? Helpen om liefde te zijn i.p.v. proberen uit te stralen? 'Tuurlijk!' klonk het in koor. Geen idee wie dat allemaal zeiden, maar het waren er veel. Een bijzonder gevoel stroomde er door mij heen. Mag ik hier over nadenken? Ik bevat het nog niet helemaal, het voelt of ik het bijna begrijp. Ze hebben een moeilijk onderwerp aangesneden.

Je bent liefde hadden de engelen gezegd. Het klonk onwaarschijnlijk want ik zat bij tijd en wijle vol oordelen over alles en iedereen. Bij een liefdevol persoon stel ik mij iets heel anders voor. Iemand die met een zachte warme uitstraling. Iemand die niet oordeelt en veroordeelt, iemand die echt een liefdevolle energie uitstraalt. En dat had ik allemaal niet dus begreep niet dat de engelen dat tegen mij zeiden. Mijn beeld van een liefdevol mens was heel anders dan hoe ik mijzelf vond.

En ik zou willen dat ik wel voldeed aan het beeld dat ik had over iemand die liefdevol is. En tot op de dag van vandaag voel ik het niet wat de engelen die dag tegen mij zeiden. De engelen helpen mij daar mee, elke keer weer, maar het blijft een lastig thema voor mij.

Ik zie mijzelf wel als een openminded mens. Hoe meer je doorleeft in je leven hoe minder je veroordeelt. Als ik niet begrijp waarom iemand bepaalde keuzes maakt in zijn of haar leven is mijn motto: ach als hij/zij er erg blij van wordt moet zij/hij het zeker doen.

Wat mij ook heel veel rust heeft gegeven is het besluit dat ik niet overal een mening over hoef te hebben. Dat het prima is om soms niet te weten wat ik ergens van vind. In veel gevallen doet het er ook helemaal niet toe wat ik ervan vind. Als mensen bepaalde beslissingen nemen voegt het niks toe wat ik daarvan vind, sterker nog ik heb er helemaal niks mee te maken. Deze inzichten hebben mij veel rust gegeven. Het is prima om te zeggen: geen idee wat ik hiervan vind, ik vind er niks van.

Vaak ken je de achtergronden en beweegredenen niet helemaal of helemaal niet. En het gaat je eigenlijk ook niks aan. 

'You've the right to be you'

Als ik aan de terugweg begin weet ik soms niks te zeggen. Zo ook deze keer, maar er begon net een nieuw liedje op mijn playlist. 'you've the right to be you' Ineens moet ik huilen. Mama u was trots op mij he? 'Ja zeker, maar nu om heel andere reden dan toen ik op aarde was'

Bent u nu ook nog trots op mij? Het bleef stil, kreeg geen antwoord. Even daarna begon het refrein weer en ik moest nog harder huilen. Waarom moet ik hier zo om huilen? Vroeg ik. 'Om de pijn die je jezelf hebt aangedaan. Door jezelf wijs te maken dat je niet goed was zoals je was.' Er schoten allerlei gedachten door mijn hoofd. Alles, echt alles wordt bij jezelf neergelegd. Lijkt makkelijker om de schuld neer te leggen bij iemand anders, maar dan kun je er niks mee. Vond het een beetje chagrijnig gesprek. 

De zielen en andere lichtwezens van de andere wereld zullen nooit iets zeggen omdat je het graag wilt horen. Als ik om een bevestiging vraag of Mama nu ook nog trots op mij is terwijl zij dat net daarvoor heeft gezegd, krijg ik geen antwoord. Daar doen ze niet aan, ook niet als je zelf denkt dat je het heel erg nodig hebt of als je moet huilen. Ze vertellen hun boodschap zonder zich te laten afleiden door onze emotie of gemoedstoestand. Ze winden er geen doekjes om, maken er geen mooi praatje van en draaien er niet omheen.

Dat is wel eens frustrerend ook al omdat ze iedere neiging om de schuld of verantwoordelijkheid buiten mijzelf te zoeken radicaal afkappen.

Als ik vraag waarom doet dit zo’n pijn dan krijg ik ook nog te horen dat ik dat mijzelf aandoe. Het is zo lekker om iets buiten mij of een ander persoon verantwoordelijk te houden voor mijn pijn en/of verdriet.

Schuld afschuiven is soms fijn. Het voelt soms lekker om te wentelen in je zelfmedelijden. Dat mag ook best, is ook heel menselijk. Maar de zielen van de andere wereld doen er niet aan mee. Zij omringen je liefdevol maar verwacht geen bevestiging van ze op die momenten. Zodra je weer bereid bent om je verantwoordelijkheid op je te nemen steken zij liefdevol een helpende hand uit naar je.

Heb je een vraag?

Voel mij vereerd dat ik dit verslag met je mag delen. Misschien zijn er tijdens het lezen vragen in je opgekomen. Voel je vrij om vragen die je hebt te stellen aan mij, ik zal zo goed als ik kan de vragen beantwoorden. Mijn streven is om binnen 2 dagen te antwoorden maar dat is ook beetje afhankelijk van het aantal vragen die ik binnen krijg.

Lieve groeten,

OvdE

Verzend je vraag met onderstaand formulier