Geduld en vertrouwen

‘Als de tijd rijp is zul je het weten.’ Had Mama gezegd toen ik wilde weten wie of wat ik tegen mijn rug voelde. En nog steeds is het een vermoeden wat ik heb, heel soms momentjes dat ik het zeker denk te weten. De engelen laten mij geduld oefenen, alles wat je moet weten zal op het juiste moment duidelijk worden. Ik wil graag direct antwoorden, ben nieuwsgierig.

Op een dag zag ik bij Farah een blauwe kleur, heel duidelijk en een specifieke kleur blauw. Het betekent iets maar tot op de dag van vandaag weet ik niet wat het betekent. Op het moment dat het nodig is zal ik het weten, het kan ook dat ik het nooit zal weten.

Geduld en vertrouwen dat alles op het juiste moment duidelijk zal worden geeft rust. Het vertrouwen dat de andere wereld mij alles onthuld wat op dat moment nodig is. Niet eerder dan dat moment. Ik heb geleerd geduld te hebben en dat ik niet alles hoef te weten, ook niet hier in het aardse leven. 

Wat heb ik aan informatie waar ik niets mee kan? Er is ongelooflijk veel informatie beschikbaar, over alles wat je maar kunt bedenken. Niet alle informatie is nuttig en/of relevant. Waarom zou je alles willen weten? Ik lees graag, leer graag en vind het heerlijk mij te verdiepen in een bepaald onderwerp.  Maar wees selectief in de informatie die je consumeert.

Een onbaatzuchtige beslissing

Toen ik de straat uit liep had ik er zó geen zin in! Mijn benen deden pijn en had geen zin in een 'gesprekje’. Halverwege zei Mama 'je hebt er geen zin in he?' 'Nee' 'Je bent al op de helft, goed van je dat je toch loopt' Ik reageerde verder niet en concentreerde mij op het ontspannen van mijn beenspieren. Een stukje verderop voelde ik Mama bij mij.

En ineens zei ik 'Mama, je mag verder gaan. Ik weet dat ik je 'vasthoud' omdat ik je zo mis, maar ik moet je loslaten.' Mama zei dat zij inderdaad zo dicht bij mij bleef om mij te helpen. 'Maar als ik verder ga dan ben ik misschien nog wel dichter bij je dan nu' Tranen liepen over mijn wangen, maar ik knikte. Mama moet verder kunnen gaan. Ik voelde weer de onbekende steunend in mijn rug.

Als een dierbare overlijdt wil je deze zo lang mogelijk en zo dicht mogelijk bij je houden. Mama speelde een grote rol in mijn leven toen zij nog bij ons op aarde was. En het gemis was enorm en intens verdrietig. Mama zocht vanuit de andere wereld contact om mij te steunen in mijn verdriet en ik was daar heel dankbaar voor. In feite heeft zij mij de eerste periode er doorheen gesleept. Wanhopig dacht ik vaak; wanneer in godsnaam wordt deze pijn minder? Hoelang gaat dit duren? Ik hield Mama als het ware ‘vast’ en had dat heel erg nodig in de eerste periode na haar dood.

Dat ik Mama moest loslaten heb ik vast niet zelf bedacht want het voelde alsof ik alleen achterbleef. Toch moest ik het doen, voor Mama. Het was een onbaatzuchtige beslissing die tegelijkertijd in druiste tegen mijn verdriet.

Zie je hoe dichtbij ik blijf?

Het contact met Mama veranderde daarna, haar trilling was voelbaar hoger en haar communicatie anders. Soms verlang ik terug naar de gesprekjes die wij hadden en toen zij nog ‘aardser’ aanvoelde. Haar energie voelde toen geconcentreerder en plaatselijk, vergelijkbaar met de energie van een persoon in leven. Nadat Mama verder kon gaan naar het licht werd haar energie weidser en allesomvattender. Het was heel bijzonder. Een ervaring die ik niet snel zal vergeten.

Ik werd omringt door warme liefde, vreugde. Alsof ik werd gedragen door de engelenschare. Verwondering dat de andere wereld, of andere dimensie zich met mij 'bemoeiden'. Intense dankbaarheid en nederigheid voelde ik. Er werd niet gesproken, behalve dat Mama zei 'Zie je hoe dichtbij ik blijf?' Er stonden tranen in mijn ogen van dit overweldigend liefdevol en vreugdevol gevoel. Het is iets anders dan blij zijn, het is zoveel dieper. Ik dank het universum dat ik dit heb mogen ervaren.

Soms ben ik zo verwonderd dat de andere wereld zich zo met mij bezig houd. Dan voel ik mij zo nietig in vergelijking met het universum. De waarheid is dat de andere wereld met elk mens zoveel bezig is. Ze zijn niet meer met mij bezig dan met elk ander mens op aarde. Gek genoeg vind ik dat ondanks mijn nederigheid ook weer beetje jammer want ik voel mij graag speciaal, maar de engelen prikken die illusie direct door.

Het verschil is dat ik mij bewust ben van de communicatie en de aanwezigheid van de andere wereld. Dat brengt verantwoording met zich mee en kun je niet ‘uitzetten’ als je er even geen zin meer in hebt. En de engelen zorgen er wel voor dat ik met beide benen op de grond blijf en mij niks gaat verbeelden.

Verdriet

Vanmorgen probeerde ik wel een gesprek met Mama aan te gaan, maar ze was niet erg spraakzaam. Wel was daar weer het gevoel tegen mij rug. Nog steeds weet ik niet wie het is. Mijn vermoeden groeit wel dat het mijn zoon is, de zoon die ik heb begraven in mijn 'verdrietpot' nadat mijn zwangerschap met 12 weken eindigde in een miskraam.

Tijdens het lopen werd ik ineens overvallen door intens verdriet. Ik moest echt heel erg huilen, het steeg als het ware op uit mijn binnenste. Het was zo'n intens verdriet zonder dat ik precies wist waarom. Het duurde niet lang, en het leek daarna of ik een last kwijt was. Het was een bijzondere ervaring.

In mijn leven heb ik net als iedereen verdrietige gebeurtenissen meegemaakt. Maar ik had nooit geleerd hoe ik met verdriet om moest gaan. De enige methode die ik kende was wegdrukken, het parkeren in mijn lichaam. Ik durfde niet mijn verdriet echt toe te laten, was bang dat ik dan ten onder zou gaan of zou bezwijken.

Ik kon het ook wegredeneren, als het maar wegging. De engelen en ook Mama hielpen mij om verdriet toe te laten. Met behulp van ademhaling hielpen ze mij door het verdriet heen te ademen. Doodeng vond ik dat, maar elke keer dat ik niet bezweken was gaf mij beetje meer vertrouwen. Tijdens mijn wandelingen heb ik veel stukken verdriet doorgegaan. Elke keer een stukje onder begeleiding van de engelen en met Mama die mij er doorheen praatte. Want verdriet gaat nooit, helemaal nooit weg als je er niet doorheen gaat. Als je het wegstopt in je lichaam is het niet weg. Het kan je lichaam onherstelbaar beschadigen en heeft een verwoestend effect op je gezondheid en je lijf. En hoe spiritueel je ook wordt en gaat leven dat betekent niet dat je alle schade in je lichaam op kunt lossen of wegtoveren. Soms moet je leren leven met de consequenties van keuzes die je hebt gemaakt en de mechanismen die je hanteerde in je leven. Ook al ontwikkel je op spiritueel gebied, je bent en blijft ook een stoffelijk mens in een aards leven. Het is ook niet de bedoeling dat je daaraan wilt ontsnappen. Onthoudt dat je aardse bestaan, met alle vreugde en verdriet de bedoeling is van je ziel. De enige manier of eraan te ‘ontkomen’ is als je ziel overgaat naar de andere wereld en je lichaam doodgaat. Streef niet naar het ontstijgen van je aardse bestaan, want dat je hier bent is juist de keuze van je ziel. Probeer niet de lessen te ontlopen door spiritueel er boven uit te stijgen.

De lessen krijg je dan in een volgend leven alsnog voor je kiezen.

Hulp 

Het was heerlijk te lopen. Mooie luchten en voelde mij omringt door de engelen. Omdat het niet goed gaat met mijn nichtje vroeg ik Mama om haar te helpen. Beetje wrevelig kwam mijn vraag eruit want 'daar boven’ zien ze toch hoe slecht het gaat?!

Het antwoord was: Alle hulp die zij nodig heeft is om haar heen, de engelen, haar beschermengel en ik ben er ook. Het enige wat ze hoeft te doen is het aan te pakken. 'En jij' ging zij verder ' jij moet het loslaten. Jij werkt er hard aan en dat kan zij ook, alles om haar te helpen is om haar heen'

Ik voelde mij dankbaar voor de liefde die ik voelde. Waagde nog 1 poging 'Mama help haar dan gewoon toch, zonder haar wil.' ik moest gelijk glimlachen om mijzelf. Ah nee dat kan helemaal niet natuurlijk...

Het universum dankend liep ik de straat weer in. Nam mijzelf voor om deze boodschap aan mijn nicht door te geven. Vertaald naar haar geloof zodat ze het begrijpt.

Concreet versus vaag

Engelen doen niets tegen je wil en ook niet ongevraagd. Dat kan soms beetje frustrerend aanvoelen, vooral als je merkt dat het niet goed gaat met iemand in je omgeving. Een engel is geen toverdoos die alles om je heen gladstrijkt.

Elk mens zit wel eens in de put, dat hoort bij de golfbeweging van het leven. Een put kan alleen bestaan als er ook hoogtepunten zijn, anders is het geen put maar een gladde weg. Op zo’n put-moment, als dingen niet gaan zoals ik wil of als er zich pijnlijke gebeurtenissen voordoen, dan vraag ik mij soms af waarom de engelen niet helpen. Waarom dit soort dingen gebeuren.

Dan hebben de engelen een vraag voor mij; heb je ons gevraagd om je te helpen? Heb je duidelijk geformuleerd wat je wil? Of heb je ergens onderweg naar je put verzucht ‘Oh, help mij’?

Dan moet ik bekennen dat ik inderdaad niet concreet om de steun en hulp van de engelen heb gevraagd. Want ‘oh, help mij’ daar kunnen de engelen niks mee. Helpen, waarmee, waarom? Je moet concreet je vraag formuleren en geen kreten uitten die op 100 manieren zijn uit te leggen.

Ik vind dit heel erg moeilijk, een gevoel omzetten in een concrete vraag. Soms vind ik het heel irritant, dan wil ik gewoon lekker vaag zijn en dat de engelen gewoon weten wat ik bedoel zonder dat ik steeds concreet moet zitten doen. De engelen glimlachen dan liefdevol en herinneren mij eraan dat het niet voor hen is dat ik concreet moet zijn, maar voor mijzelf. Ik moet duidelijk hebben wat ik vraag en waarom, voor mijzelf want als ik mijn vraag niet helder heb hoe kan ik dan de hulp herkennen?  

'Engelenboodschapper' 

Al op de heenweg van mijn rondje voelde de bijzondere Liefde van de engelen. In dit geval bedoel ik met engelen ook Mama en de andere overledenen.

Op de terugweg begon het powerliedje van Ezechiël. Ik glimlachte.

Toen zei ik tegen Mama: 'Ik ga de boodschap niet doorgeven aan mijn nicht hoor. Doe het maar via een andere manier.' Ik hoorde alleen maar 'Boodschapper van de Engelen' een aantal keer.

'Nee! Dat doe ik niet! Nee, dat ga ik niet doen. Voelde paniek, nee dat durf ik niet! 'Ga maar weg allemaal' zei ik half huilend. 'Echt, ik kan en durf dat niet. Mama? Mama?' Wat voelde ik mij ineens ellendig. Het powerliedje klonk nog steeds in mijn oor. Het voelde als of er een steen was geland in mijn maag, ik was misselijk.

Precies die woorden staan al zeker een jaar in mijn notitie-app. Ooit ergens gelezen denk ik, weet niet waarom ik dat daar genoteerd heb. Beetje verslagen liep ik mijn straat in, niet wetend wat ik hier allemaal mee aan moest.

Een belachelijk idee

Een boodschapper van de engelen deed mij denken aan iemand die op een berg stond met een schare mensen om zich heen. Een lang wit gewaad aan en een lange baard. Of iemand als de Dalai Lama, Jezus.

Logisch dat ik een soort paniek voelde toen dat door mijn hoofd zoemde. Ik voldeed volstrekt niet aan het beeld van engelen boodschapper! Dat was iemand met een hemelse rust en een engelachtige liefdevolle uitstraling, ik niet dus.

In mijn gevoel draafden de engelen door, het was een belachelijk idee dat ik een engelen boodschapper zou zijn. Ga maar weg allemaal zei ik en ik bedoelde iedereen van de andere wereld. Ik was verslagen en ook verontwaardigd, hoe konden ze dit nu van mij vragen? Ik baalde ervan dat ik kon communiceren met de andere wereld.

Ingewikkeld

Ik voelde de engelen om mij heen en vroeg aan Mama: 'Stel nou dat ik dit allemaal verzin?' Het bleef stil en een gedachte schoot door mijn hoofd. Of was het wel Mama? 'Zo zeker als dat je weet dat je hier loopt.'

Het lukte mij niet om de scheidslijn te vinden tussen wat ik dacht of wat er gezegd werd. Toch probeerde ik het nog een keer. 'Hoe kan ik nou een engelenboodschapper zijn als ik zelf soms twijfel en bang bent dat ik het verzin?' Weer buitelden allerlei gedachten en zinnen door elkaar. 'Juist daarom'  Ik vond het niet fijn dit warrige, onduidelijke. Op dit soort momenten vond ik het allemaal zo ingewikkeld.

Ik liep de straat in en dankte zoals altijd het universum en haar bewoners voor hun liefde en dat ik ze mocht 'zien'.